Violette, cicha strażniczka zapomnianych historii na cmentarzu w Burgundii, jest bohaterką, która nie krzyczy swoim istnieniem, lecz istnieje mimo wszystko — z uporem kwiatu wyrastającego spomiędzy płyt nagrobnych. W Brancion — małym miasteczku utkanym z ciszy, zapomnianych uliczek i wspomnień — czas płynie inaczej, jakby szanował ból i radość swoich mieszkańców równie mocno.
Jej życie to mozaika złamań i nadziei, w której każdy fragment — każde niedopowiedziane „dlaczego?” i „co dalej?” — układa się w opowieść o stracie, miłości i cichym, codziennym bohaterstwie.
Uwielbiam wszystkie książki Valérie Perrin, ale to właśnie Życie Violette zadomowiło się w moim sercu na dobre. Może dlatego, że jest jak opowieść o ludziach, których mijamy codziennie, nie wiedząc, jak wiele noszą w sobie. Może dlatego, że Violette — kobieta złamana, a jednak nieugięta — jest tak prawdziwa, że niemal czuć jej obecność obok siebie.
Valérie Perrin pisze z czułością, której nie da się podrobić. Każdy rozdział Życia Violette przesiąknięty jest nostalgią i delikatnym światłem zmierzchu, kiedy dzień jeszcze trwa, ale już wiesz, że musisz się pożegnać. Autorka nie ucieka od trudnych tematów — żałoby, zdrady, samotności — ale pokazuje, że nawet największe pęknięcia w sercu mogą stać się miejscem, przez które wpada światło.
Życie Violette to książka powolna jak spacer po cmentarnych alejkach, pełna postojów, zamyśleń i nagłych ukłuć wspomnień. To opowieść dla tych, którzy nie szukają fajerwerków, lecz prawdy — tej bolesnej i tej pięknej zarazem.
Czytając, czułam się jakbym słuchała starej, ukochanej płyty, której drobne trzaski tylko dodają autentyczności melodii. Violette — kobieta, która przeszła więcej niż powinna, ale wciąż umiała kochać życie — zostanie ze mną na długo.
Valérie Perrin
Życie Violette / Changer l'eau des fleurs
Wydawnictwo Albatros, 2022 (wydanie z barwionymi brzegami 2024)
Komentarze
Prześlij komentarz